Nieuwe tijden

De laatste twee jaren (1967-1969) van mijn Missiecollegetijd veranderde er veel in het internaat. Dat had niet alleen te maken met de maatschappelijke ontwikkelingen maar zeker ook met de komst van pater Armand, de nieuwe prefect van de hoogste klassen. Opeens was er ruimte voor een abonnement op een krant (de Gazet van Antwerpen); er kwam een frisdrankenautomaat in de recreatiezaal; er mocht muziek gedraaid worden van Boudewijn de Groot, Simon & Garfunkel, de Beatles en noem maar op; we liepen mee in enkele betogingen (Leuven Vlaams!); het tijdschrift FAX 112 verscheen; er mocht vaker gerookt worden (hoeveel sigaretten ben ik André C nog schuldig?);  er vonden moderne misvieringen plaats in de recreatieruimte; de gesprekken met pater Armand gingen ergens over; als we op zaterdagmiddag geen geld meer hadden voor de trein omdat we te veel verloren hadden bij het wiezen, gingen we liftend naar huis. Geen wonder dat zoveel van mijn Lierse generatiegenoten met een glimlach terugdenken aan den Armand.

Pater Armand, in 2009